ΕΚΛΑΪΚΕΥΜΕΝΗ ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΤΩΝ «ΜΝΗΜΟΝΊΩΝ»

Α. ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ

Από το 2008 είχε αρχίσει να γίνεται αισθητή μια οικονομική κρίση της Ελλάδας, η οποία δεν ήταν πρωτοφανής ούτε στη νεότερη ιστορία της Χώρας μας, ούτε σε άλλες χώρες. Από το 2009, οπότε πράγματι είχε γίνει δύσκολη η κατάσταση για τους πολλούς, άρχισε μια καταστροφική προπαγάνδα ότι η χώρα οδηγείται στην πτώχευση και στην πείνα. Εν τω μεταξύ είχε αρχίσει η οικονομική κρίση και στην Αμερική, οπότε το κλίμα βάραινε ακόμη περισσότερο.

Στο ευρύτερο πεδίο του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Δύσης με επικεφαλής το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και με συνεργάτες τους κορυφαίους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς της Δύσης, κυρίως της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, προετοιμάζεται πυρετωδώς η στρατηγική του Συστήματος για την οικονομική εκμετάλλευση της κρίσης σε βάρος των λαών και υπέρ της συγκέντρωσης του Κεφαλαίου και του ελέγχου των επιχειρήσεων που παρήγαν τα αγαθά που είχαν ανάγκη οι κοινωνίες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ακολουθεί πιστά και αρχίζει να εργάζεται και αυτή πυρετωδώς προς την ίδια κατεύθυνση, με την καθοδήγηση του διαβόητου ΔΝΤ. Ο Οργανισμός αυτός ήταν γνωστός για την απάνθρωπη σκληρότητά του σε δάνεια που έδινε σε φτωχές χώρες της Νότιας Αμερικής και γενικά του «τρίτου Κόσμου», εκπροσωπούσε δε, από την ίδρυσή του, τη στρατηγική οικονομικής πολιτικής των ΗΠΑ. Η μέθοδος που προετοιμαζόταν ήταν, επομένως ο δανεισμός των χωρών με προβληματικές οικονομίες, που θα εμφανιζόταν ως δήθεν «προσφορά σωτηρίας».

Στην Ευρώπη, το ενδιαφέρον στράφηκε προς τις χώρες Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρο και Ελλάδα. Η Χώρα μας, στη δύσκολη αλλά όχι καταστροφική, οικονομική ύφεση που βρισκόταν το 2008-2009, ήταν, όπως αποδείχτηκε, η πιο ευάλωτη πολιτικά και ηθικά. Οι πολιτικοί της δεν είχαν το πολιτικό ήθος της τόλμης και της αρετής, που χρειάζονταν για την υπεράσπιση των συμφερόντων της Πατρίδας τους. Την απειλή ανέβασε σε τρόμο η τότε αντιπολίτευση στον προεκλογικό αγώνα με Αρχηγό και μετεκλογικό Πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου, η οποία διαδέχτηκε τον Οκτώβριο του 2009 την Κυβέρνηση της Ν. Δημοκρατίας που είχε Πρωθυπουργό των Κώστα Καραμανλή. Ο νέος Πρωθυπουργός άρχισε, ήδη από υποψήφιος, την καταστροφική προπαγάνδα άμεσης απειλής της πτώχευσης και της «συρρίκνωσης της εθνικής κυριαρχίας», δίνοντας, όμως, παράλληλα, με το γνωστό «χρήματα υπάρχουν» και με άλλα, την ελπίδα ότι «υπάρχει λύση» για τη σωτηρία της Ελλάδας. Παρά το ότι αυτό φάνηκε ως αντιφατικό και σατιρίστηκε, ήταν και σωστό και δόλιο. Άλλο το ζήτημα ποιος είχε και ποιος διαχειριζόταν τα «χρήματα» και για ποιο σκοπό θα δινόντουσαν.

Η νέα Κυβέρνηση άρχισε αμέσως μια αδιάκοπη, αλλά απολύτως μυστική δραστηριότητα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό (Ευρώπη και Αμερική), που είχε ωριμάσει πια εκεί το σχέδιο υποδούλωσης της Ελλάδας με τον δανεισμό από τις Χώρες της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ και κάτω από την σκληρή εποπτεία της λεγόμενης «Τρόϊκα» (Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης και ΔΝΤ). Εδώ πρέπει να επισημανθεί ότι η Επιτροπή και η Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης ελέγχονταν πολιτικά από τη Γερμανία και το ΔΝΤ από τις ΗΠΑ.

Κάτω από αυτή τη σκιά επιβολής, η νέα Κυβέρνηση προετοίμαζε απλώς το έδαφος της οικονομικής επέμβασης των «Εταίρων» μας που θα μας «έσωζε». Η παρουσία της σε όλη αυτή την προεργασία δεν ήταν παρουσία ούτε ισότιμου διαπραγματευτή, ούτε καν Εταίρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήταν σκυφτή παρουσία υπηρέτη. Η Κυβέρνηση, αφού προετοίμασε όσο μπορούσε το έδαφος ανοχής του τρομοκρατημένου Ελληνικού Λαού, υπέβαλε, τον Μάη του 2010, αίτηση «χρηματοδοτικής συνδρομής» -έτσι λεγόταν τότε ο δανεισμός. Η Τρόϊκα, ως προπαρασκευαστής και ηθικός αυτουργός της υποδούλωσης της Ελλάδας, ήταν φυσικό να αποδεχτεί και να εκτελέσει αμέσως -σχεδόν αυθημερόν(!)- την αίτηση. Άλλωστε, όλες οι αποφάσεις που είχαν ληφθεί για τον δανεισμό της Χώρας μας, χωρίς την παρουσία της, και η ίδια η Σύμβαση Δανεισμού 215 σελίδων, είχαν συνταχθεί και ήταν έτοιμα για υπογραφή. Έτσι η Σύμβαση υπεγράφη στις 8 Μαΐου 2010, με τον ωραίο τίτλο: «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης». H Σύμβαση, μάλιστα, που θα δούμε πιο κάτω, δεν μπόρεσαν ούτε τα Υπουργεία Εξωτερικών των Δανειστών μας να κατασκευάσουν με τόση δολιότητα, γι’ αυτό την ανάθεσαν σε γνωστό δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου και στοίχισε, εξήντα εκατομμύρια ευρώ, τα οποία πλήρωσε η Ελλάδα.

Στην επέμβαση «σωτηρίας» συμμετείχε, όπως αναφέραμε, και το διαβόητο ΔΝΤ, το οποίο ήταν γνωστό για την απάνθρωπη σκληρότητά του σε δάνεια που έδινε σε φτωχές χώρες της Νότιας Αμερικής και γενικά του «τρίτου Κόσμου» Αυτό, όπως ξέρομε, εκπροσωπούσε από την ίδρυσή το την οικονομική πολιτική των ΗΠΑ. Στην Ευρώπη μπήκε για πρώτη φορά μέσω της Ελλάδας. Το τυπικό όνομα, με το οποίο οι Εταίροι μας της Ευρώπης και το ΔΝΤ μάς «πρόσφεραν πρόθυμα» ως «σωτηρία» της Πατρίδας μας, πήραν το όνομα «Μνημόνια» οικονομικής βοήθειας. Από τότε όλοι μιλάμε για «Μνημόνια» και όλοι ξέρομε ότι από τότε μας χτυπάει όλο και πιο δυνατά και αλύπητα η τρομερή κρίση. Παρά ταύτα το ευρύτερο κοινό βρίσκεται σε διαρκή σύγχυση ως προς τί ήταν αυτά τα «Μνημόνια». Η λέξη «Μνημόνιο» σπανίως χρησιμοποιούταν στην καθομιλουμένη και στα ΜΜΕ. Οι διεθνολόγοι νομικοί την ήξεραν ως διπλωματικό όρο κειμένου, που περιείχε την καταγραφή μιας καταρχήν «συμφωνίας κυρίων» μεταξύ πολιτικών εκπροσώπων κρατών, χωρίς να υπογράφεται και χωρίς να δεσμεύει όπως η διεθνής σύμβαση, εκτός εάν υπογραφόταν ως σύμβαση. Το μέσο του ανυπόγραφου Μνημονίου χρησιμοποιείται καταχρηστικά τα τελευταία χρόνια στις σχέσεις μεταξύ ισχυρών και αδύνατων κρατών, συνήθως για να καλύψουν παράνομες συμφωνίες εις βάρος των αδυνάτων. Αυτό γίνεται, όταν οι κυβερνήσεις των αδύνατων χωρών είναι πρόθυμες να ζημιώσουν τη χώρα τους.

Αυτός ο άγνωστος και ασαφής για το ευρύ κοινό όρος «Μνημόνιο» επιλέχτηκε το 2010, για να μη φαίνεται η «βοήθεια» ως δάνειο που τρομάζει και για το οποίο ζητά κανείς να μάθει τους όρους. Έτσι, στην αρχή, οι πιο πολλοί που ακολουθούσαν τη διαρκή προπαγάνδα από πολιτικούς νόμιζαν ότι ήταν κάποια σημαντική «βοήθεια» που θα μας έσωζε από την «πτώχευση». Σήμερα είναι ελάχιστοι, αλλά και αυτοί που δεν πιστεύουν πια τα ψέματα, δεν ξέρουν ακριβώς τί ήταν. Ο Ελληνικός Λαός δεν έμαθε ποτέ τους όρους του απάνθρωπου δανεισμού που έδεσαν χειροπόδαρα την Ελλάδα. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Από τότε μέχρι σήμερα, όλες οι Κυβερνήσεις, όλα τα κόμματα και όλα τα μεγάλα ΜΜΕ φρόντισαν να διατηρείται αυτή η άγνοια. Ούτε συζητήθηκε μέχρι σήμερα στη Βουλή ή δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως κάποιος νόμος, όπου να μπορεί να δει κανείς, αν και τί έχει συμφωνηθεί κάτι για την αντιμετώπιση της κρίσης. Η Σύμβαση, όπως υπογράφηκε, δεν ήλθε ποτέ στη Βουλή για να κυρωθεί με νόμο, όπως ορίζουν το Σύνταγμα και το Διεθνές Δίκαιο. Ο Ελληνικός Λαός μαθαίνει μόνο ότι ο δανεισμός της Ελλάδας ανεβαίνει με καλπασμό και ξέρει ότι η φτώχεια του έχει φτάσει στο απροχώρητο.

Αυτά που αναφέρω τόσο πιο πάνω, όσο και στα επόμενα, δεν αποτελούν αντιπολιτευτικό λόγο προσωπικό, πολιτικής παράταξης ή ιδεολογίας. Αποτελούν εκλαϊκευμένο νομικό λόγο, ο οποίος είναι προϊόν επιστημονικής έρευνας και μελέτης και έχει πηγή το βιβλίο μου «Το Απάνθρωπο Καθεστώς Δανεισμού της Ελλάδας», που εκδόθηκε το 2015 και στη Γερμανία γερμανικά το 2018 και δημόσια έγγραφα.

Ας δούμε, λοιπόν, τί ήταν και τί σημαίνουν για τον Ελληνικό Λαό αυτά τα «Μνημόνια», τί έγινε το Μάη του 2010 και τί ακολούθησε μετά:

Β. ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ
Η Απάνθρωπη Σύμβαση Δανεισμού (το 1o «Μνημόνιο»)

Το πρώτο «Μνημόνιο» ήταν μια κανονική διεθνής σύμβαση δανεισμού της Ελλάδας ποσού 110.000.000.000 ευρώ (80.000.000.000 από τις 15 Χώρες της Ευρωζώνης και 30.000.000.000 από το ΔΝΤ). Η Σύμβαση είχε τον καθησυχαστικό τίτλο «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης», η οποία, από την πλευρά των Δανειστών, φέρει τις υπογραφές των αντιπροσώπων των Κυβερνήσεων των 15 Χωρών της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ και, από την πλευρά της Χώρας μας, τις υπογραφές του Υπουργού Οικονομικών και του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος ως εκπροσώπων της.

2. Οι βαρύτεροι και πρωτοφανείς όροι της Σύμβασης:

Οι παρακάτω όροι είναι πρωτοφανείς στην Ιστορία του Διεθνούς Δικαίου: ουδέποτε έχει υπογραφεί από κυβέρνηση ελεύθερου κράτους Σύμβαση με παραίτηση από την εθνική κυριαρχία και με καθολική δέσμευση της περιουσίας του και της πολιτικής του, ούτε ποτέ έχει υπογράψει κράτος παραίτηση από την προστασία της διεθνούς κοινότητας των Λαών. Ούτε οι Συνθήκες παράδοσης της χώρας από το ηττημένο κράτος ενός πολέμου δεν περιλαμβάνει τόσο καθολικές και λεπτομερείς δεσμεύσεις απέναντι στον κατακτητή.

Ας δούμε αυτούς τους όρους από πιο κοντά:

α. Η άνευ όρων και αμετάκλητη παραίτηση από την εθνική κυριαρχία.

Στο άρθρο 14 παρ.5 μαζί με το άρθρο 3 παρ.4 και το Παράρτημα της Σύμβασης ορίζεται ότι η Ελλάδα, για όσο κρατάει το δάνειο, παραιτείται «αμετάκλητα και άνευ όρων» από την εθνική κυριαρχία και από όλους τους κανόνες προστασίας της του

Για να μην ξεχαστεί τίποτα από αυτό τον όρο, περιγράφονται και ρητά οι λεπτομέρειες της δέσμευσης της Ελλάδας απέναντι στους δανειστές της: ορίζεται ότι η παραίτηση από την εθνική κυριαρχία και από την προστασία του διεθνούς δικαίου δεσμεύουν την ίδια την Ελλάδα και τα περιουσιακά της στοιχεία απέναντι στους δανειστές, οι οποίοι είναι ελεύθεροι, χωρίς περιορισμούς, να προβαίνουν σε κάθε νομική ενέργεια εναντίον της και της περιουσίας της, όπως: αγωγή, εκτέλεση δικαστικών αποφάσεων, διαταγών, κατασχέσεων, πλειστηριασμών κ.λπ.

β. Η καθολική δέσμευση της δημόσιας περιουσίας

Το κείμενο του άρθρου 4 παρ. 2 της Σύμβασης δεν μπορεί εύκολα να το κατανοήσει ο μη ειδικός. Αυτό που σημαίνει με τις διατάξεις του είναι ότι: όσο υπάρχει το δάνειο είναι δεσμευμένη από τους Δανειστές τόσο το σύνολο της δημόσιας περιουσίας, όσο και η οικονομική πολιτική της Ελλάδας. Σύμφωνα με το πραγματικό νόημα των εν λόγω όρων, η Χώρα μας δεν μπορεί να συνάψει με άλλο κράτος ή ιδιωτική επιχείρηση, ξένη ή Ελληνική, οικονομικές συμβάσεις (για επενδύσεις για την αξιοποίηση της ελληνικής περιουσίας, για την Υγεία και την Παιδεία, για την Άμυνά της κ.λπ.), γιατί αυτές συνεπάγονται πάντοτε οικονομικές υποχρεώσεις που βαραίνουν την περιουσία της, η οποία είναι δεσμευμένη από τους Δανειστές μας της Σύμβασης του 2010. Στην ουσία, η διαχείριση της περιουσίας ανήκει σ’ αυτούς. Επομένως, η Ελλάδα δεν μπορεί να διαχειριστεί την περιουσία της, κινητή ή ακίνητη, υπέδαφος ή υποθαλάσσιο χώρο, τα έσοδά της και τις απαιτήσεις της από οφειλέτες του εσωτερικού και του εξωτερικού και γενικά ό,τι περιουσιακό στοιχείο έχει, χωρίς την παρέμβαση και την έγκριση των Δανειστών μας. Με την παραίτηση δε από την προστασία του Διεθνούς Δικαίου που περιέχει ο πρώτος όρος που είδαμε πιο πάνω, δεν μπορεί να επικαλεστεί για την οικονομική της προστασία ούτε τους κανόνες που ισχύουν για όλα τα ανεξάρτητα κράτη.

γ. Η διαχείριση και η διάθεση της δημόσιας περιουσία

Με βάση αυτή την πλήρη δέσμευση της οικονομικής πολιτικής της Ελλάδας, ψηφίστηκε από τη Βουλή ο πρώτος εκτελεστικός Νόμος για την οργάνωση και την εκμετάλλευση της ελληνικής περιουσίας και των ελληνικών επενδύσεων. Ήταν ο ν. 3986/1911 (ψηφίστηκε από τη Βουλή πρόθυμα και δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο, για να μη γίνει αντιληπτός, λόγω καλοκαιριού,), ο οποίος ίδρυσε το διαβόητο Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ. (Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου), για τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας της Ελλάδας και την διάθεσή της σε ξένους επενδυτές της επιλογής ων Δανειστών. Αναφέρω το νόημα που βγαίνει άμεσα από τους όρους του Νόμου:

(α) Επιλέγονται από το Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ. ένα ή περισσότερα περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου (ακίνητα, πακέτα μετοχών, δικαίωμα εκμετάλλευσης κάποιας πηγής πλούτου, όπως ορυκτού, υποθαλάσσιου, περιοχής φυσικού περιβάλλοντος κ.λπ.), τα οποία προετοιμάζει το ίδιο, με έξοδα το Δημοσίου έτσι, ώστε να είναι έτοιμα και κατάλληλα για επένδυση. Ακολούθως, τα προσφέρει και τα μεταβιβάζει κατά κυριότητα ή κατά μακροχρόνια εκμετάλλευση στον ενδιαφερόμενο επενδυτή, ο οποίος δεν επιλέγεται με αντικειμενικά κριτήρια και με το κριτήριο της καλύτερης για την Ελλάδα προσφοράς, αλλά με τα κριτήρια της πολιτικής επιθυμίας και εντολής των Δανειστών. Έτσι, απορρίπτονται οι προσφορές που συμφέρουν την Ελλάδα και δίνονται τα περιουσιακά της στοιχεία πάντοτε με χαριστικές «τιμές» ή αντιπαροχές. Μέσω του Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ. η περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου μειώνεται συνεχώς, φεύγει σε ξένα χέρια, ενώ το δάνειο, αντί να μειώνεται, αυξάνει.

(β) Το τίμημα που καθορίζουν οι Δανειστές μέσω του Ταμείου δεν επιτρέπεται να εισπραχθεί και να κατατεθεί στη Χώρα μας ως δημόσιο έσοδο και να γραφεί στον Προϋπολογισμό του Κράτους. Κατατίθεται υποχρεωτικά σε χωριστό λογαριασμό του Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ, το οποίο οφείλει εντός δέκα ημερών (σε ορισμένες περιπτώσεις εντός είκοσι) να το αποστείλει σε ειδικό λογαριασμό των Δανειστών στο εξωτερικό (Λουξεμβούργο ή αλλού).

(γ) Ούτε η Σύμβαση, ούτε ο Νόμος προβλέπει, αν τα χρήματα αυτά καταθέτονται σε εξόφληση του δανείου. Αυτό σημαίνει ότι για τα χρήματα αυτά, αποφασίζουν οι Δανειστές, αν τα κρατήσουν για άλλους σκοπούς (ειδικές εκμεταλλεύσεις, ασφάλεια για την τήρηση των όρων της Σύμβασης από τον οφειλέτη κ.ά.) ή για άμεση εξόφληση του δανείου.

δ. Η καθολική δέσμευση της οικονομικής πολιτικής της Ελλάδας

Η δέσμευση της οικονομικής πολιτικής της Ελλάδας δε συνάγεται μόνο από τη δέσμευση της περιουσίας της και από άλλους όρους της Σύμβασης. Περιγράφεται και ρυθμίζεται σε όλες της τις λεπτομέρειες με το «Μνημόνιο Συνεννόησης», που περιέχει τρία ειδικά Μνημόνια: το «Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής», το «Μνημόνιο στις συγκεκριμένες προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής» και το «Τεχνικό Μνημόνιο Συνεννόησης». Όλα αυτά τα «Μνημόνια» είναι συνημμένα στην κύρια Σύμβαση και δεσμεύουν, όπως και η Σύμβαση, την Ελλάδα. Στις 58 σελίδες τους ρυθμίζουν τα πάντα όσα φορούν: τα έσοδα και τις δαπάνες του Κράτους, τις επενδύσεις, την οργάνωση του Κράτους κ.λπ., ώστε να εξυπηρετεί τις επιδιώξεις των Δανειστών και να προκαθορίζουν δεσμευτικά τα προγράμματα και τους στόχους της όλης οικονομικής πολιτικής της Χώρας.

3. Άλλοι όροι που παραβιάζουν τα δικαιώματα του ανθρώπου και την εθνική κυριαρχία και εξευτελίζουν την Ελλάδα.

α. Για να μη συμβεί, κάποια κυβέρνηση της Ελλάδας να εκχωρήσει τις υποχρεώσεις σε κάποιο άλλο κράτος, που δε θα το ελέγχουν πολιτικά οι Δανειστές, η Σύμβαση ορίζει ρητά ότι δεν επιτρέπεται να μεταβιβάσει τις υποχρεώσεις της σε άλλη χώρα χωρίς τη γραπτή έγκρισή τους. Αντίθετα, οι Δανειστές μπορούν να μεταβιβάσουν τα δικαιώματά τους κατά της Ελλάδας, χωρίς την έγκριση της.

β. Σύμφωνα με το άρθρο 4 παρ. 2 της Σύμβασης, οι δεσμεύσεις της Ελλάδας ισχύουν υπέρ των δανειστών και όσο υπάρχει το δάνειο. Το δάνειο, όμως, αυξάνεται συνεχώς και δε φαίνεται πότε θα λήξει.

γ. Σύμφωνα με το άρθρο 5 παρ. 6 της Σύμβασης, η Ελλάδα ανέλαβε την υποχρέωση να πληρώνει όλα τα έξοδα, δαπάνες και τυχόν αποζημιώσεις που βαρύνουν τους δανειστές ή την Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακόμη και τις αποζημιώσεις για ζημίες που προκάλεσαν αυτοί.

δ. Για να μη μπορεί η Ελλάδα να συμψηφίσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στη Γερμανία από τη Σύμβαση με τις αποζημιώσεις που της χρωστά η τελευταία για τα εγκλήματα της ναζιστικής κατοχής, το άρθρο 7 παρ. α ορίζει ότι η Χώρα μας δεν μπορεί να συμψηφίσει τις υποχρεώσεις της με ανταπαιτήσεις που έχει απέναντι στους δανειστές.

ε. Σύμφωνα με τους όρους του άρθρο 8 παρ. α-ζ της Σύμβασης, οι Δανειστές έχουν το δικαίωμα να κηρύξουν άκυρη τη Σύμβαση και να απαιτήσουν την άμεση καταβολή του ανεξόφλητου ποσού του χρέους και των τόκων και όλων των εξόδων και των διαφυγόντων κερδών για οποιαδήποτε περίπτωση δεν πληρωθεί, έστω και μια δόση, είτε γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί οικονομικά να πληρώσει, είτε γιατί κάποιο δικαστήριο κήρυξε παράνομη και άκυρη τη σύμβαση ή κάποιον όρο της, είτε γιατί κάποια δραστηριότητά της ή αντιπροσώπων της κρίθηκε παράνομη από τους Δανειστές, είτε γιατί η Χώρα μας κήρυξε αναστολή πληρωμών ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο ακόμη και τον πιο νόμιμο.

στ. Σύμφωνα με το άρθρο 10 της Σύμβασης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ως εκπρόσωπος των Δανειστών, έχει το δικαίωμα να αποστέλλει τους υπαλλήλους της ή άλλους εξουσιοδοτημένους εκπροσώπους, χωρίς καμία έγκρισή της Ελλάδας, να κάνουν οποιονδήποτε κρίνουν έλεγχο, (τεχνικό, λογιστικό, οικονομικό κ.λπ) σε όλες τις υπηρεσίες του κράτους, και η Χώρα μας υποχρεούται να τους παρέχει πρόσβαση παντού και να τους διευκολύνει και να τους παρέχει τις υπηρεσίες της στον εν λόγο έλεγχο.

ζ. Δύο ακόμη όροι εξευτελιστικοί για τις Κυβερνήσεις και γενικά την πολιτική ηγεσία της Χώρας που τους αποδέχτηκαν: Ο πρώτος όρος είναι ότι η Ελλάδα βεβαιώνει ρητά ότι η Σύμβαση και όλοι οι όροι της βρίσκονται σε πλήρη συμφωνία με τους νόμους και το Σύνταγμα της Ελλάδας. Ο δεύτερος όρος είναι ότι δεν αρκούν οι υπογραφές των εκπροσώπων της Ελλάδας η διαβεβαίωση της Κυβέρνησής της, αλλά απαιτείται και Γνωμοδότηση δύο υφισταμένων της: των Νομικών Συμβούλων των Υπουργείων Δικαιοσύνης και Οικονομικών ότι η Σύμβαση είναι καθ’ όλα νόμιμη και σύμφωνη με το Σύνταγμα και ακόμη: ρητή εγγύηση και διαβεβαίωση της Κυβέρνησης ότι η Γνωμοδότηση των δύο Συμβούλων «είναι ακριβής και ορθή. Σημειώνομε, επίσης, ότι το κείμενο της Γνωμοδότησης το συνέταξαν οι Δανειστές και το επισύναψαν στη Σύμβαση ως υποχρεωτικό (άρθρα 3 παρ. 4 α, 4 παρ. 1 β, 15 παρ. 1 α Παράρτημα 4).

η. Το κείμενο της παραπάνω Γνωμοδότησης, φτάνοντας οι Δανειστές στο αποκορύφωμα της παραβίαση κάθε είδους ελευθερίας, συνέταξαν οι ίδιοι, βάζοντας, μάλιστα μέσα και πρόσθετους όρους του δανείου, που δεν ήθελαν να φαίνονται στη βασική Σύμβαση, που συνήθως τη διαβάζουν όλοι όσοι την έχουν, ενώ τα Παραρτήματα, που δεσμεύουν εξίσου τον οφειλέτη, κανείς ή ελάχιστοι. Μεταξύ των νέων όρων είναι στο Παράρτημα 4, παρ. 4 και14, ως εξής: ότι η Σύμβαση είναι άμεσα εκτελεστή και εφαρμόζεται αμέσως με την υπογραφή της, όπως και όλες οι υποχρεώσεις της Ελλάδας, που έχει αναλάβει με τη Σύμβαση και με το συνημμένο σ’ αυτή Μνημόνιο Συνεννόησης «είναι έγκυρες, δεσμευτικές και εκτελεστές» άμεσα και χωρίς απαιτείται τίποτε άλλο για την εφαρμογή τους. Αυτός ο όρος δεν αναφέρει την υποχρεωτική κύρωση των διεθνών συμβάσεων από τη Βουλή, παρακάμπτοντας έτσι τον Λαό και τους Αντιπροσώπους και καταλύοντας το Σύνταγμα, που την επιβάλλει.

θ. Το άρθρο 14 παρ.1 της Σύμβασης ορίζει: οι κανόνες δικαίου που θα έχουν εφαρμογή σε περίπτωση διαφωνιών ως προς τις υποχρεώσεις της Ελλάδας ως οφειλέτη με βάση την εν λόγω Σύμβαση θα είναι οι κανόνες του αγγλικού δικαίου. Αυτό σημαίνει ότι, για τις υποχρεώσεις των Δανειστών από τη Σύμβαση απέναντι στην Ελλάδα, θα εφαρμόζεται το δικό τους δίκαιο. Για τι υποχρεώσεις της Ελλάδας απέναντι στους Δανειστές θα εφαρμόζεται το αγγλικό δίκαιο. Αυτή η επιλογή έγινε για την Ελλάδα, γιατί το αγγλικό δίκαιο αντιμετωπίζει τα κράτη που είναι οφειλέτες ως ιδιώτες και δεν προστατεύονται από το Διεθνές Δίκαιο. Έτσι, οι δανειστές μπορούν να κατάσχουν όλα τα περιουσιακά στοιχεία, χωρίς εξαιρέσεις, ενώ με το δίκαιο των άλλων ευρωπαϊκών χωρών και το Διεθνές Δίκαιο δεν μπορούν να κατάσχουν τα περιουσιακά στοιχεία που απαιτούνται για την άμυνά του και για την αξιοπρεπή διαβίωση του λαού του.

ι. Το ίδιο άρθρο 14 παρ. 2-4 ορίζει ότι όλες οι διαφορές που ήθελε προκύψουν «σχετικά με τη νομιμότητα, την ισχύ, την ερμηνεία ή την εκτέλεση της παρούσας Σύμβασης» υπάγονται «στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Δηλαδή και το αρμόδιο δικαστήριο για κάθε διαφορά ως προς τον δανεισμό της Ελλάδας υπάγεται, στην ουσία, αποκλειστικά στην κρίση του Δικαστηρίου των Δανειστών. Επιπλέον ορίζεται ότι οι αποφάσεις του Δικαστηρίου είναι δεσμευτικές και άμεσα εκτελεστές στη Χώρα μας.

Η εφαρμογή της Σύμβασης

α. Η πιστή εφαρμογή της Σύμβασης.

Η Σύμβαση άρχισε να εφαρμόζεται αμέσως και μάλιστα οι πρώτες περικοπές συντάξεων θεσπίστηκαν λίγε μέρες νωρίτερα από την υπογραφή της. Η εφαρμογή συνεχίστηκε πιστά από όλες τις επόμενες Κυβερνήσεις και καμιά από αυτές δεν απαίτησε να αφαιρεθεί έστω και ένα όρος από τους απαράδεκτους που αναφέραμε.

β. Η διαρκής τροποποίηση της Σύμβασης προς το συμφέρον των Δανειστών.

Σαν να μην έφτανε για την καθολική υποδούλωση της Ελλάδας η δανειακή Σύμβαση του 2010 και η πιστή της εφαρμογή, οι Δανειστές κράτησαν το δικαίωμα να επιβάλλουν και στο μέλλον την τροποποίηση της Σύμβασης για το συμφέρον τους, με ειδικές συμφωνίες «προσαρμογής», όπως λέγονται. Οι συμφωνίες αυτές δεν υπογράφονται ως διεθνείς συμβάσεις, ούτε κυρώνονται από τη Βουλή, όπως απαιτεί το Σύνταγμα, αλλά γίνονται με πλήρη αδιαφάνεια στις Βρυξέλλες, χωρίς να γνωρίζει η Βουλή τίποτε, ούτε τα ανώτατα και αρμόδια όργανα του Πολιτεύματος, (Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Υπουργικό Συμβούλιο, Υπουργός Εξωτερικών, Αντιπολίτευση), ούτε, ασφαλώς, ο Λαός. Στην ουσία τους είναι «συμφωνίες» που επιβάλλονται μονομερώς από τους Δανειστές και δε δημοσιεύονται στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, ούτε το περιεχόμενό τους ανακοινώνεται δημόσια. Με βάση αυτές τις συμφωνίες, συντάσσονται από την Κυβέρνηση νομοσχέδια, που τα ψηφίζει η Βουλή και ακολούθως τα εκδίδει και τα δημοσιεύει με την υπογραφή του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ή εκδίδονται -και πάλι με την υπογραφή του- ως Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, τις οποίες υπογράφουν και οι Υπουργοί -συνήθως χωρίς προηγούμενη συζήτηση. Με αυτές τις «Προσαρμογές» η αρχική Σύμβαση του Μάη του 2010 έγινε πολύ αυστηρότερη και η δουλεία της Ελλάδας πολύ βαρύτερη και συνεχώς το βάρος γίνεται όλο και πιο απάνθρωπο. Έτσι, ολόκληρη η νομοθετική εξουσία της Ελλάδας προκαθορίζεται στις Βρυξέλλες.

Τα δυο επόμενα «Μνημόνια»

Με τα δύο επόμενα Μνημόνια του 2012 και του 2015 έσφιξαν και πύκνωσαν τις θηλιές της δουλείας ακόμη σφικτότερα, ώστε να μη μείνει τίποτε απολύτως για τη λαϊκή κυριαρχία της Ελλάδας και για τις κορυφαίες συνταγματικές λειτουργίες της: τη νομοθετική λειτουργία, τη λειτουργία της διακυβέρνησης και της διοίκησης -ακόμη και αυτής της δικαστικής λειτουργίας

α. 2ο Μνημόνιο της 9/2/2912: «Μνημόνιο Συνεννόησης

στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής».

(α) Το Μνημόνιο αυτό της Κυβέρνησης Σαμαρά κάνει με συστηματικό τρόπο ό,τι το τριπλό «Μνημόνιο» της δανειακής Σύμβασης του Μάη του 2010: Ρυθμίζει τα πάντα της όλης πολιτικής της Ελλάδας. Δεν αφήνει κανέναν τομέα του Ελληνικού Κράτους αρρύθμιστο, συμπληρώνοντας, τροποποιώντας ή συμπληρώνοντας ό,τι είχε ρυθμιστεί μέχρι τότε.

(β) Το βαρύτερο μέτρο για την Ελλάδα που συνδέθηκε με το 2ο Μνημόνιο ήταν το διαβόητο PSI (PSI = Private Sector Involvement, ελληνικά: Συμμετοχή του Ιδιωτικού Τομέα ή ΣΙΤ), το οποίο είχαν παρουσιάσει η Κυβέρνηση και τα ΜΜΕ ως σωτήρια προσφορά της Ευρώπης. Αυτό αποφασίστηκε επίσημα στη Σύνοδο των Χωρών της Ευρωζώνης στις 21/7/2011 και αφορούσε την «ιδιωτικοποίηση» του δημόσιου χρέους της Ελλάδας. Τι σημαίνει αυτό: Κάθε Κράτος που έχει δημόσιο χρέος, προστατεύεται από το Διεθνές Δίκαιο, το ίδιο και ο Λαός τους, σε περίπτωση που δεν μπορεί να το πληρώσει. Αν αναγκαζόταν να το εξοφλήσει δε θα μπορούσε ο Λαός του να ζήσει αξιοπρεπώς ως Άνθρωπος, αλλά σε κατάσταση εξαθλίωσης, το δε Κράτος δε θα μπορούσε να εξασφαλίσει την άμυνά του και την κυριαρχία του σε περίπτωση που θα υφίστατο επίθεση. Σ’ αυτή την περίπτωση, Το υπερχρεωμένο Κράτος μπορούσε να αρνηθεί την πληρωμή μέρους ή και του όλου του δημόσιου χρέους. Αυτό έχει εφαρμοστεί για πολλά κράτη (Ρωσία, Βραζιλίας, Αργεντινής κ.ά. -και για την Ελλάδα). Με το PSI αποφασίστηκε να μπορεί να μετατραπεί το δημόσιο χρέος σε ιδιωτικά ομόλογα, για να μην έχει αυτή την προστασία η Χώρα μας. Αυτό ήταν, αναμφίβολα, βαρύτατο έγκλημα κατά της Ελλάδας. Για να μη φανεί αυτό το έγκλημα γυμνό, συμφωνήθηκε να γίνει ταυτόχρονα κατά ένα ποσοστό μείωση του χρέους, ένα «κούρεμα». Αυτό, όμως, δε βοήθησε καθόλου τη Χώρα μας, ούτε στη μείωση του χρέους, ούτε από το σπαθί που κρεμόταν πάνω της χωρίς καμιά πια προστασία

β. Το 3ο Μνημόνιο 19/8/15 «Κύρια σύμβαση χρηματοδοτικής διευκόλυνσης» και «Συμπληρωματικό Μνημόνιο Συνεννόησης» Ιουνίου 2016

(α) Το 3ο Μνημόνιο της Κυβέρνησης Τσίπρα είναι μια νέα δανειακή Σύμβαση που πρόσθεσε στο χρέος της Χώρας 86.000.000.000 ευρώ. Το χρέος αυτό δε πήρε, όπως και το προηγούμενο, δε πήρε η Ελλάδα για την οικονομική και την κοινωνική της ανάπτυξη, αλλά για να ξεπληρώνει τις υποχρεώσεις που της επέβαλλαν οι Δανειστές της. Το 3ο Μνημόνιο έγινε γνωστό στο Πανελλήνιο ως ποδοπάτηση του ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος, με το οποίο ο Ελληνικός Λαός εξέφρασε επίσημα την άρνησή του στην εξάρτησή του από τους Δανειστές του. Πριν από το Μνημόνια, είχε τεθεί από την Κυβέρνηση, σε συμφωνία με τους Δανειστές μας, το ερώτημα αυτό της εξάρτησης στο Γνωστό Δημοψήφισμα του 2015, με την ελπίδα τους ότι θα συμφωνήσει ο Λαός χάριν της «σωτηρίας» του από τον Δανεισμό. Το αποτέλεσμα, όμως, ήταν ένα βροντερό ΟΧΙ. Το ΟΧΙ, όμως, αυτό αγνόησαν και η Κυβέρνηση και Βρυξέλλες και προχώρησαν στα δύο Μνημόνια που αναφέρονται πιο πάνω στον Τίτλο.

(β)Τα βασικά δεσμά εξάρτησης της Ελλάδας περιλαμβάνονται στον εκτελεστικό νόμο 4336/14/8/2015 του 3ου Μνημονίου, με πάνω από εκατό σελίδων όρους και υποχρεώσεις υπακοής. Τα δεσμά που επιβάλλονται με τα δύο αυτά Μνημόνια είναι τόσο ασφυκτικά και απάνθρωπα, που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο, έστω και κάποιας σκιώδους, ελευθερίας στην Ελλάδα.

Γ. Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ

Η επιστημονική αξιολόγηση του Δανεισμού της Ελλάδας από το 2010 μέχρι σήμερα, με βάση το Δίκαιο που απορρέει από το Σύνταγμα και από το Διεθνές Δίκαιο, αφορά μόνο τις πράξεις αντικειμενικά που συνδέονται με τη θέσπιση και την εκτέλεση των σχετικών υποχρεώσεων. Δεν αναφέρονται στα πρόσωπα που τις τέλεσαν ή συνέπραξαν στην τέλεσή τους. Η κρίση των προσώπων δεν ανήκει ούτε στον γράφοντα, ούτε σε κανένα πρόσωπο, που δεν έχει την αρμοδιότητα αυτή από το Δίκαιο. Τα πρόσωπα αυτά ούτε πολιτικά κρίνονται εδώ, με την έννοια της παραταξιακής ή ιδεολογικής πολιτικής. Αυτή η πολιτική κρίση ανήκει στον Λαό ως φορέα της Κυριαρχίας του Κράτους και Ανώτατο Όργανο του Πολιτεύματος, καθώς και στον κάθε πολίτη ως μέλος του Λαού και ως λειτουργό αυτού του Οργάνου. Ανήκει, επίσης, και σε κάθε άνθρωπο, όταν παραβιάζονται η Αξία και τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Η κρίση της προκείμενης αξιολόγησης είναι επιστημονική και ταυτόχρονα πολιτική με την σημασία εξυπηρέτησης του συμφέροντος της κοινωνίας ως πολιτικής.

Με αυτή τη διευκρίνιση, οι πράξεις υπογραφής και εκτέλεσης των βασικών όρων της πρώτης δανειακής Σύμβασης του 2010: του όρου της Παραίτησης από την εθνική κυριαρχία και από την προστασία που παρέχει το Διεθνές Δίκαιο στο Κράτος, του όρου της δέσμευσης του συνόλου της δημόσιας περιουσίας του κράτους υπέρ των δανειστών και του όρου της δέσμευσης της οικονομικής πολιτικής του κράτους, συνιστούν εσχάτη προδοσία. Όλες οι άλλες εκτελεστικές ή συνακόλουθες των όρων αυτών πράξεις αποτελούν βαριά ποινικά αδικήματα. Όλες δε αυτές οι πράξεις, ως αντίθετες στο Σύνταγμα και στο υπερκείμενο Διεθνές Δίκαιο, είναι ανυπόστατες και δεν έχουν καμιά ισχύ. Η άρνηση ή η με οποιοδήποτε τρόπο παρεμπόδιση παροχής δικαστικής προστασίας σε όσους έχουν έννομο συμφέρον να τη διεκδικήσουν αποτελεί, επίσης, σοβαρή παραβίαση του αντίστοιχου Δικαιώματος του Ανθρώπου για παροχή πλήρους δικαστικής προστασίας.

Βαρύτατη αστική ευθύνη για όλες τις πράξεις του Δανεισμού που παρουσιάσαμε έχει το Ελληνικό Κράτος, τα Κράτη των Δανειστών και το ΔΝΤ, καθώς και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Κάθε Ελληνική Κυβέρνηση έχει υποχρέωση να διεκδικήσει αποκατάσταση των ζημιών.

Γιώργος Κασιμάτης – Κύθηρα 2022

ΠΗΓΗ

ΠΗΓΗ 2