Του Ορθαγόρα
Οι τρέχουσες προκλήσεις και απειλές των Τούρκων, με αιχμή του δόρατος το αίτημα για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, δεν είναι παρά ένα επεισόδιο στο μακρόχρονο σίριαλ των ελληνοτουρκικών διενέξεων, στο οποίο οι εν Ελλάδι αντεθνικές κυβερνήσεις υποδύονται μονίμως τον ρόλο του παθητικού δευτεραγωνιστή.
Αν και τα κυβερνητικά φερέφωνα προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο Ερντογάν και οι συν αυτώ ανεβάζουν τους τόνους εξαιτίας των επικείμενων κρίσιμων εκλογών στην Τουρκία, εντούτοις το όλο ζήτημα έχει ευρύτερες και σημαντικότερες γεωπολιτικές προεκτάσεις.
Ανεξάρτητα από την όποια έκβασή της, η κορύφωση της έντασης στις σχέσεις των δύο χωρών συνδέεται πολλαπλώς με την αντιπαράθεση Δύσης-Ρωσίας στην Ουκρανία. Αυτή η σύνδεση εξηγεί και την υπερβολική ανεκτικότητα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, και της ΕΕ προς την Τουρκία, όσον αφορά τόσο την «ουδετερότητά» της στο ουκρανικό όσο και την επιθετική της στάση απέναντί μας.
Με λίγα λόγια, η Τουρκία και γνωρίζει και εκμεταλλεύεται, με αποτελεσματικό προς το παρόν τρόπο, την γεωπολιτική της βαρύτητα στην περιοχή -ιδιαίτερα κατά την τρέχουσα διεθνή συγκυρία.
Η Τουρκία στην Μεγάλη Σκακιέρα
Μεταξύ άλλων, στην Ουκρανία διακυβεύεται ο έλεγχος της Ευρασίας (της μεγάλης σκακιέρας), ο οποίος διασφαλίζει και τον έλεγχο ολόκληρου του πλανήτη -κάτι που αποτελεί μόνιμο και διακαή πόθο της Δύσης υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ. Την μείζονα σημασία της Ευρασίας έχει αναλύσει διεξοδικά ο μακαρίτης Πολωνοαμερικανός διεθνολόγος, Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, στο μνημειώδες βιβλίο του «Η Μεγάλη Σκακιέρα» (1997).
Στο γεωπολιτικό παιχνίδι, υπάρχουν τρεις κατηγορίες συμμετεχόντων: οι (μεγάλοι) Παίκτες, οι Άξονες, και… τα Παιδιά για όλα τα θελήματα.
Για τον Μπρεζίνσκι, γεωπολιτικοί Άξονες είναι εκείνα «τα κράτη των οποίων η σημασία δεν πηγάζει από την δύναμη και τα κίνητρά τους, αλλά από την ευαίσθητη θέση τους και από τις συνέπειες της δυνητικά ευάλωτης κατάστασής τους για την συμπεριφορά των γεωστρατηγικών Παικτών. Τις περισσότερες φορές, οι γεωπολιτικοί Άξονες καθορίζονται από την γεωγραφία τους, η οποία σε ορισμένες περιπτώσεις τους δίνει έναν ειδικό ρόλο...».
Ο Μπρεζίνσκι θεωρεί ότι, στο παιχνίδι για τον έλεγχο της Ευρασίας, η Τουρκία αποτελεί κρίσιμο γεωπολιτικό Άξονα με στοιχεία γεωστρατηγικού Παίκτη, καθώς «σταθεροποιεί την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, ελέγχει την πρόσβαση από αυτήν στην Μεσόγειο Θάλασσα, εξισορροπεί την Ρωσία στον Καύκασο, εξακολουθεί να προσφέρει ένα αντίδοτο στον μουσουλμανικό φονταμενταλισμό, και λειτουργεί ως η νότια άγκυρα για το ΝΑΤΟ».
Τα συμφέροντα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, και της ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή εξυπηρετούνται μόνον με μια σταθερή και προπάντων φιλοδυτική Τουρκία:
«Αν η Τουρκία αισθανθεί ότι αντιμετωπίζεται ως παρίας από την Ευρώπη, στην οποία επιδιώκει να ενταχθεί, θα γίνει μια πιο ισλαμική Τουρκία, θα ασκήσει πιθανότατα βέτο στην διεύρυνση του ΝΑΤΟ, και θα είναι λιγότερο πρόθυμη να συνεργαστεί με την Δύση… Γι’ αυτό, η Αμερική θα πρέπει να χρησιμοποιήσει την επιρροή της στην Ευρώπη για να ενθαρρύνει την ενδεχόμενη ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ και θα πρέπει να επιδιώξει να αντιμετωπίζει την Τουρκία ως ευρωπαϊκό κράτος».
Ο Άξονας που έγινε Παιδί για όλα τα θελήματα
Είμαι βέβαιος ότι οι πολιτικοί της Τουρκίας διαβάζουν τον Μπρεζίνσκι και αξιοποιούν στο έπακρο τις επισημάνσεις του. Όσον αφορά τους εν Ελλάδι πολιτικούς, οι περισσότεροι τον γνωρίζουν μόνον κατ' όνομα. Και οι λιγοστοί που τον διαβάζουν, είτε δεν τον κατανοούν επαρκώς είτε τον ερμηνεύουν υπό το πρίσμα και προς όφελος των εξωχώριων αφεντικών τους.
Έτσι, αν και ως χώρα καλύπτουμε εν πολλοίς τις προϋποθέσεις του Μπρεζίνσκι για να είμαστε γεωπολιτικός Άξονας με στοιχεία γεωστρατηγικού Παίκτη, εντούτοις η δουλοπρεπής και προδοτική στάση του πολιτικού μας προσωπικού όχι μόνον δεν μας το επιτρέπει, αλλά μας υποβιβάζει κιόλας σε Παιδί για όλα τα θελήματα.
Πώς, λοιπόν, να μην υφώνει τους τόνους η Τουρκία, πώς να μην εκτοξεύει κατά ριπάς απειλές εναντίον μας, πώς να μην αυξάνει κατά βούληση τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας, και πώς να μην διεκδικεί ως δικά της τα δικά μας; Εφόσον ξέρει καλά ότι δεν θα τολμήσουν οι πολιτικοί μας να απαντήσουν με το πρέπον σθένος και την δέουσα αποφασιστικότητα;
Ένα παιδί για όλα τα θελήματα είναι ένας πειθήνιος... καρπαζοεισπράκτορας, όπως ο Τζανετάκος του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Κι ένας αδέξιος ψεύτης, που κορδώνεται παραποιώντας την πραγματικότητα -όποτε, βέβαια, βρίσκει ευήκοο ακροατήριο.
Για του λόγου το αληθές, θυμηθείτε τα κορδώματα και τα παχιά λόγια του πανηγυρτζή πρωθυπουργού και της γαλάζιας παρέας του, μετά την επίσκεψη στον Λευκό Οίκο και την παράσταση στο Κογκρέσο:
Η χώρα, είπαν, αναβαθμίστηκε και «επέστρεψε δυναμικά στο παγκόσμιο και περιφερειακό γίγνεσθαι, ως ηγέτιδα δύναμη στα Βαλκάνια και την Νοτιοανατολική Ευρώπη», ως «πόλος σταθερότητας, δικαίου, ασφάλειας, και ανάπτυξης», ως κλειδοκρατόρισσα «της ειρήνης και της ενεργειακής σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή».
Αυτήν την γιαλαντζί αναβάθμιση και επιστροφή την βιώνουμε όλοι καθημερινά στον... σβέρκο μας.
Για να ξαναγίνουμε Άξονας
Από κάθε άποψη, η χώρα μας είναι ο ομφαλός, το κέντρο του κόσμου. Και επί αιώνες υπήρξε, όχι απλώς γεωπολιτικός Άξονας, αλλά κυρίαρχος γεωστρατηγικός Παίκτης που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην Ιστορία.
Στο ερώτημα αν μπορούμε να ξαναποκτήσουμε την χαμένη μας αίγλη, η απάντηση είναι: ΝΑΙ!
Αρκεί να ξεφορτωθούμε τους (εντός και εκτός Βουλής) ξενόδουλους προδότες, να πάρουμε στα χέρια μας την ζωή μας και τις συνταγματικά κατοχυρωμένες εξουσίες μας, να εγκαθιδρύσουμε την αληθινή Ελλήνων Πολιτεία, και να ασκήσουμε μια Θουκυδίδεια (Ρεαλιστική) εξωτερική πολιτική -αντί της τρέχουσας Φιλελεύθερης/Ιδεαλιστικής, που αμπελοφιλοσοφεί περί «διεθνούς δικαίου» και «τήρησης των κανόνων» την ώρα που απειλούνται η ασφάλεια και τα συμφέροντά μας.
Για να υλοποιηθούν τα παραπάνω, απαιτείται η συνένωση όλων των Ελλήνων στον πραγματικά δικό τους πολιτικό φορέα (και όχι κόμμα/δόγμα) που δεν είναι άλλος από την ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ.
ΠΡΟΤΑΣΗ
Αν θέλετε να μάθετε όλη την αλήθεια για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και να ενημερωθείτε για τις κινήσεις που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε, ΔΕΙΤΕ το κάτωθι βίντεο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου